Witam, otóż już psychicznie czuje się nieco lepiej, potrzebowałam czasu by sobie to wszystko w głowie poukładać, wiecie jednego dnia bawię się zajebiście na koncercie, a drugiego mam operacje i opatrunek z którego ciągle lała się szkarłatna krew... nawet wysikać się nie mogłam, a jedyna ulga to były kroplówki z Tramadolem które działały nie tylko przeciwbólowo ale i uspokajały zszargane szpitalem nerwy...
Nadal jestem na etapie akceptacji, dużo się dzieje, bo to nie tylko chodzi o kostkę, tu chodzi o całokształt. Syf z rodziną, kłotnie, dramaty i zależność od innych, ah szkoda gadać! Ale mniej więcej opisze wam co mi jest, mam złamanie kostki bocznej i złamanie kości przyśrodkowej, BEZ przemieszczenia i BEZ zerwanych więzadeł... wytrzymały :) Za tydzień lecę do kliniki na zdjęcie szwów i założenie (zapewne) ortezy, potem około 4 tygodnie z unieruchomieniem i znów do szpitala na ściąganie drutów operacja i inne bzdety - potem, będę mogła powoli już chodzić. Tylko wytrzymać październik i po nim już powinno być lepiej. Szkoda, bo październik to mój ulubiony miesiąc a cały spędzę najprawdopodobniej w czterech ścianach... Urodziny też przeleże w najgorszym wypadku, halloween też... przykro mi strasznie, ale nic na to nie poradzę...
Czy są plusy? Kurwa, a są! Odważę się stwierdzić ,że i są plusy tej chujowej i względnie patowej sytuacji. Wiecie kiedy okazuje się ,że ma się prawdziwych przyjaciół? Właśnie kiedy człowiek wyląduje w szpitalu. Ja wiem to brutalne, ale dopiero w takich chwilach okazuje się kto jest, a kogo nie ma. Nie obrażam się tu na każdego mojego pojedynczego znajomego który się do mnie nie odezwał - spokojnie, ale zwracam uwagę na to kto do mnie pisze, dzwoni i przychodzi i kto z tych ludzi uważał mnie za przyjaciółkę. Czy się zawiodłam? Może? Ale o tym zaraz. Mój chłopak jest cudowny, jest codziennie, moi przyjaciele tak samo, piszą, odzywają się. Tak naprawdę to dopiero początek, zobaczymy jak będzie przez ten miesiąc i po tym jak już będę mogła w miarę chodzić, kto będzie się ze mną zadawał itd. Szczerze wierzę ,że mnie moi przyjaciele nie opuszczą i nie zapomną o mnie pewnego dnia, kurwa jaki to jest pojebany "test". Co śmieszne, ostatnio dostałam informacje ,że wychowawczyni w szkole na lekcji powiedziała ,że "No Gosia leży w szpitalu sratatata" i by się ludzie odezwali do mnie z klasy, spytali co u mnie itp.. Wiecie co? KURWA NIKT SIĘ NIE ODEZWAŁ... nie licząc mojego najlepszego ziomka, no ale on to na bieżąco jest... Może i nie mam z moją klasą jakiś zawiłych relacji i głownie trzymam się z moim przyjacielem, ALEEE no jest pare osób z którymi mam dobry kontakt, wiece no, wspólne imprezki, wypady do pubów itd. a tu nagle cisza... To naprawdę zadziwiające!
